Dit depressie dagboek zet me echt aan het denken. Ging het al die tijd wel zo slecht met me? Of wogen die slechte dagen zoveel zwaarder dan de goede dagen? Ik weet wel dat toen ik tijdens mijn angsttherapie in 2016 een dagboek bijhield de cijfers eigenlijk altijd onvoldoende waren. Kwam dat door de depressie die toen meer aanwezig was of was het de angsttherapie die achteraf gezien juist veel meer terugval veroorzaakte? De lichtere psychologie, de eerstelijns hulp, heeft mij destijds een stuk beter geholpen. Simpelweg omdat die minder de diepte inging. Dat was voor mij nog te doen. Hoe dan ook, therapie is niet meer aan de orde voor mij. Het gaat nu goed. Gevoelsmatig beter dan ooit. Sterker nog, ik denk dat ik letterlijk voor het eerst wat voel. Al die jaren voorheen, van kinds af aan, is het enige wat ik ooit heb gedaan, mijn gevoelens verstoppen, verbergen, wegdrinken, wegroken of niet hoeven voelen door middel van een eetstoornis. Ik ben bijna 44 en ik voel eindelijk iets wat niet te zwaar is om gevoeld te worden.