De wekker gaat verdomd vroeg. Ik schrik van mijn hoofd in de spiegel die in de badkamer hangt, maar na een kop koffie en een frisse rit in de auto met Joppe achterin, voel ik me al een stuk beter. We maken een heerlijke wandeling in het Arboretum. Joppe geniet van alle geurtjes. Ik geniet van het prachtige uitzicht. Dan breng ik Joppe weer naar huis en duik ik met een boek op de bank.

Dat boek maakt enorm veel in me los. En ik ben nog maar bij hoofdstuk 3. Een verslag volgt snel. Hoe dan ook, het zet me aan het denken en hysterisch als ik ben, trek ik meteen weer mijn conclusies. Ben ik wel depressief? Ben ik niet gewoon overgevoelig? Heb ik die medicatie wel nodig? En daar heb ik Peter dan voor. Peter die me zonder pardon weer met de beide benen op de grond zet. “Marion, je bent een maand stabiel. Twee maanden terug was je depressief én suïcidaal. Fuck die zweetaanvallen. Fuck je overgewicht. Jij gaat NIET rommelen met je medicijnen. Klaar.”

Hij heeft gelijk natuurlijk. Mijn huisarts die me al jaren kent. Vijf psychologen. Eén psychiater. Allemaal vinden ze dat ik mijn medicatie nodig heb. En ik lees een boek, waarin ik nu bij hoofdstuk 3 ben, en ik denk dat ik wel zonder kan. Nogmaals, daarom zijn Peter en ik dus samen.

Geen gerommel met mijn medicatie. Wél goede boeken lezen en stabiel blijven. So be it.

Fijn weekend. X