Het stormt. Heerlijk om dan even een wandeling door het bos te maken. Dacht ik. Maar toen de takken me met iets teveel regelmaat om de oren vlogen en ik vervolgens een complete boom vervaarlijk zag overhellen met het bijbehorende onheilspellende gekraak, heb ik Joppe na een half uur weer aan de riem gedaan en zijn we rechtstreeks het bos uitgewandeld. Dat maakte eigenlijk weinig verschil, want ook daar vlogen de takken, bladeren, dakpannen en plastic gieters (jawel) je om de oren.

Het was dus een korte wandeling en daarom had ik nog energie genoeg over om meteen de weekendboodschappen te doen. Kon ik morgen extra lang met Joppe wandelen en daarna meteen door naar huis. Beetje jammer van die wolkbreuk op het moment dat ik net de boodschappen in de auto stond te laten, maar hé, we zijn niet van suiker of wel dan?

Het gaat verder goed. Ik heb geen last van ontstekingen, de pds is weggezakt en de depressie houdt zich ook even gedeisd. Dit zijn de momenten waarop ik plannen wil maken. Creativiteit voel opborrelen. Beloftes maak die ik niet kan houden. Me inschrijf voor workshop die ik vervolgens weer moet afzeggen. En daarom doe ik dat nu allemaal niet en áls ik het wel doe, doe ik het onder voorbehoud en bij mensen die ik vertrouw. Het is alsof je continue reserve bent in je eigen leven en dat is zo ongelooflijk frustrerend.

Maar wat ik gisteren al schreef bij een post op social media: “Ik wil zoveel en kan zo weinig. Dat valt me zwaar en inspireert me tegelijkertijd.”

Fijne avond, lieve mensen.